Bir genç kızın dramı!

  Kulaklığını kendisiyle bütünleştirmiş bir insandım ben. Evde, okulda, iş yerinde, seyahatte, her yerde benimle. Pratik kullanımı, yumuşacık dokusu ve.. tamam saçmalamayı kestim, dramımı anlatmaya devam ediyorum; özellikle mutfağı toplarken, ev süpürürken, trafikte ve tuvalette, yani her yerde, her an müzik dinleyebilitesine sahip biriydim. Günün yaklaşık en az 5 saatinde kulağımda kulaklıkla dolaşırdım, bkz. artık bir uzvum gibi görüyordum onu, nitekim vaktiyle kopan her kablosuyla içim acırdı, şizofreniklik diz boyu. Nerde absürtlük orda ben eheh. Bağımlı gibi bir şey olmuştum, bir de son ses dinlerdim kiii, ohh yandan. Hatta etrafımdakiler korkuyordu, yolda kulaklık dinlerken tramvay filan çarpıcak diye. Ammaaa günlerden birgün annemin hışımla "Senin beyninde Allah korusun bi birşeyler çıksın da sorarım ben sana!" demesinin ardından içimi kurt sürüsü bastı, hay, hof, of, puf :S Şimdi azaltmaya çalışıyorum ama kulak tiryakiliği benimkisi, o kadar da kolay olmuyor. Günde birkaç şarkıya indireyim bari en azından dedim kurtların uluması ağır bastı, Bella Swan olmadığım için de, pek hoşlaşmadım ulumalarlan. Ayrıca hiç de hayvansever değilimdir, alakasız dipnot: kedilerden nefret ederim, kınayan buyursun hatta kına yaksın. Neyse, o gün başlayan garip başağrısı, Koca Yusuf'u çağırmamda itici güç oldu. Bir de birkaç gündür bulanan midemi de katınca işin içine, hepten 3 buçuk attım. Aslında ota boka, en ufak bi streste, üzüntü veya heyecanda midem bulanır ya neyse. Anında ara verdim vazgeçemediğim tutkuma.

  Upuuzuuuunn saatler, kossskoca günler boyunca hiç dinlemedim :( Etrafımdakilere karşı daha duyarlı hale geldim filan diyomuşum haha. Şimdilerde dualara başladım Allah'ım, inşallah şimdiye kadarki psikopatlık boyutlarına ulaştırarak kulaklıkla dinlediğim yüksek sesli şarkılar ve yakın dostum radyasyon fazla zarar vermemiştir beynime ve onun soğancığına filan diye.