Kendimi yüksek giriş evimizin camından atasım var

  Ekstraboktanveötesi bir durumla yeniden karşındayım blog. Aha işte aynen şu durumdayım;

 Keşke ete kemiğe bürünüp karşıma gelsen, lanet olası bütün önyargılardan uzak, objektif ve sadece benim iyiliğimi düşünen biri olup dikilseydin karşımda, gözlerinin içine bakıp anlatsam sana tüm içinden çıkamadıklarımı, korkularımı, endişelerimi, kafa karışklıklarımı, sen de bana netçe "Sen bunları istiyorsun, bunları da istemiyorsun Larien" desen, o kadar güzel olurdu ki anlatamam.

  Benim böyle herbişey anlatabildiğim, akıl sorup, yardım alabileceğim tek ve ilk kişi annemdir. Hiç bir kızın annesine anlatmadığı ve anlatamayacağı şeyleri bile anlatmışımdır anneme. Her şeyimi bilir, herşeyimi rahatlıkla anlatabilirim ona. Ama bir konu var, anlatamıyorum. Neden bilmiyorum. Belki anlata... of her ne boksa, cümleyi bile tamamlayamıyorum o derece karıştı kafam. Yo aslında karışmadı sanki. O, "Belki yarın kalkınca düşüncelerin değişir, ne malum yarın da böyle hissedeceğin?" dedi. Değişir mi bilmiyorum ama şu an için istemiyorum gibi geliyor. İstemiyorum evet. Peki neler yapıyorum ben böyle o zaman? Kendime sorarım; "BU NE PERHİZ BU NE LAHANA TURŞUSU LARİEN? ALLAH BELANI VERMEYE!"

  Zamanla olacakmış herşey. Ama ben olmasını isteyip istemedğimi bile bilmiyorum ki. Hatta şu an olsun istemiyorum. Korkuyorum, hem de çok korkuyorum, üstüne bir de neden korktuğumu bilmiyorum. Fahriye teyzeye gideyim beni okusun, kurşun döksün bişey yapsın.

  İstemediğim bir duruma, istemediğim halde kendimi bilerek soktum. Ne yaptığımı, niçin ve nasıl yaptığımı bilmiyorum. Sanırım tırlattım. Bu yazdıklarım yetkili mercilerin eline geçerse ve Stumm gibi bir beyne sahiplerse, gelirler beni uykumda deli gömleğine sarar götürürler, sen de böyle mal gibi bakarsın blog. Bari şunu söyle; "İstediğim gibi olacak mı herşey?"

"Nah olacak" deme bana içinden!