İyi ki varsın herşeyim! :)

  Ben aslında bu günlere bu şekilde gelebildiysem, etrafımdakilerin hakkımda düşündüğü güzel şeylere erişebildiysem, iyi bir okulda okuyabiliyorsam, karakterim oturmuşsa ve saygı duyulan, sevilen bir insansam bunların en büyük sebebi ANNEMdir.

  Benim annem varya, bir başkadır benim için. Herkesten, herşeyden çok severim onu. Tartışsak, konuşmasak kısacık bir süre, onun bana kızdığını bilsem, kendimi o kadar yalnız, kimsesiz, amaçsız, boş hissederim ki. Herşeyim o benim. Allah korusun, ona bişey olursa kendime neler yaparım tahmin edemiyorum, aslında ediyorum. Hep dua ediyorum ama o bana kızıyo, "Ailemin, 'annemin' ölümünü görmeyeyim Allah'ım" diye. "Tövbe de, olur mu öyle şey?" diyor bana. Ama bilmiyor ki ben onsuz, sudan çıkmış balık gibi kalırım ortada. Hareket edemem, mutfağın yolunu bile bulamam. Benim yanım onun yanı, onlayken mutluyum, huzurluyum, içim rahat. Bütün ailemi çok seviyorum ama annemin yeri başka. O kadar karnında taşıdı kadın beni, benim yüzümden bel kemiği yamuldu o kadar, boru mu?

  Hatta anneme anlatıp danışamadığım şeylerde nasıl karmaşalar yaşıyorum, işin içinden çıkamıyorum, içime ufunetler basıyo sen biliyorsun blog.

  Meleğimizsin sen bizim. Her anne fedakardır, evladını sever tabi ki, her anne mükemmeldir, ama senin kadar değil. Bu yazdıklarımı hiç beğenmedim. Olmadı. Hangi kelimeleri seçsem yetmiyor içimdekileri anlatmaya.Çok yapmacık oldu sanki, ya da çok yetersiz. Hiç içime sinmedi.Olmadı, olmaz, anlatamıyorum çünkü bir türlü. Kısacası;

  İyi ki varsın birtanem, gülücük yüzünden, mutluluk içinden eksik olmasın artık annem. İyi ki varsın, İyiki doğmuşsun canım annem...