Korkumdan ağlamadım ama sabahladım

Çok alakalı dipnot:Bu yazacaklarımın, dün bana 3.5 attıran depremle alakası yok, onun korkusu başka.

  Uzuuuuuun zaman önce farketmiş olsam da, bir türlü kendime itiraf edemediğim bir durumu 2 gece önce kabullenmiş durumdayım. Evet, ben acaip korkak bi kızım. Öyle risk almaktan, biriyle çıkmaktan, sınava girmekten filan korkmak gibi bişey değil. Bildiğin öcülerden filan korkuyorum. Evet 21 yaşındayım.

  Havaların azıcık da olsa ısınmasıyla beraber, sıcaklık kendi odamda uyurken donarak ölmeyeceğim bir dereceye ulaşınca, kendi yatağımda yatmaya başladım. Ama ben alışmışım öyle odaları içiçe, dipdibe evlerde oturmaya. Burda Edirne asfaltı kadar koridor olup da odam da o koridorun ucunda olunca, annemle babam da diğer ucunda yatınca, üstüne bi de kardeşim de annemlerle uyuyunca azıcık yadırgadım. 2 gece önce ise korkunun dibine vurdum.

   Efendime söliyim yeni odamı çok sevdim ve her zaman görülmeyecek bir durum olarak odamı toplamadan uyumuyorum. Ben odamı toplıyım, internette dolaşayım dur bi de kahve içeyim diyip gece keyfi yaparken saat olmuş gecenin bilmem kaçı, herkes uyumuş bi ben uyak kalmışım meğer. Artık sabah olmaya az kalmışken uyuyım artık dedim ve yattım. Oh bi de rahat geldi ki yatak sıcacık, yumuşacık filan. Huzurlu huzurlu tavana bakarak uyumayı beklerken bir anda bişi oldu, bi his geldi, bi anda gözüne araba farı tutulmuş tavşan gibi kaldım. Vücut ısım, kan basıncım ve kalp atışlarım hızlandı. Sanki tavanda bişiler geziniyor, ampul kapalı olmasına rağmen sarı sarı kıvılcımlar çıkarıyor, kapımın önünden jet hızıyla gölgeler geçiyor, birileri yanıma yaklaşıyordu. Hayalgücüm, göz yanılgılarım ve ödlekliğim bir olup beni çileden çıkarmak için ellerinden geleni yapmaya başladılar. Gözümü kapayayım bari dedim ama kapayınca biri hızlı hızlı gelip üstüme atlıcak filan gibi hissedince fal taşı gibi açtım hemen. İnat gibi de uyku bastırdı, gözlerimi açık tutumakta zorlanır oldum. Onlar kapanıyo, biraz sabrediyorum, olmuyo yine açıyorum derken bi 15 dakka geçti böyle. Kalkıp bloga mı yazsam bunları dedim ama korkudan yerimden kıpırdayamıyıp onu da yapmadım. Sonra favori duam olan Ayetel Kürsü'yü kaç kere olduğunu hatırlayamadığım kadar okumaya başladım. Şeytan bu ya, dua etmem ona battı sanırım ki beni korkutmayı bi kenara bırakıp hemen uyuyayım da dua okumayı bırakayım diye uyuttu beni. Sızıp kalınca korkular bensiz naptı hiç bilmiyorum, bilmek de istemiyorum.

  Ben, büyüyüp de eşşek kadar olmasına rağmen, odasında yalnız uyuyunca korkudan tipten tipe giren biri olarak kendimden... düşündüm de yok utanmıyorum be, hehe. Karanlıktan da çok korkarım. Işıklar kesildiğinde koşa koşa yüksek biryerlere çıkıp gözlerini yuman biriyim (o karanlıkta gözlerimi yumunca sanki ışık görücem). Artık bunu çekinmeden söyleyebiliyorum. Allah beni de böyle tırsak yaratmış işte ben napayım.

  Yalnız bu tip korkuların adını ve sebebini keşfedemedim henüz. Yabancı ortamlara girip ortaya atılmaktan, dikkat çekmekten, konuşma yapmaktan, yeni insanlarla tanışmaktan, yüksekten filan korkmam da. Cinlerden, öcülerden, hayaletlerden, ruhlardan ve depremden, hortumdan, fırtınadan, ve gemideyken denizin dalaglanmasından ve karanlıktan korkuyorum.Doğa üstü varlıklardan filan da korkarım. Bunların heeepsinden korkarım. Hem de çok. Son bir itiraf, (eski evde banyoyla mutfak yanyanaydı) yıkanırken 15 yaşına kadar annemi ben çıkana kadar zorla mutfakta bekletiyordum.

Sanırım evlenince kocama kızarsam "al yastığını da salonda uyu" yerine, "ben annemlere gidiyorum" derim.