Final Günlüğü

  Sonunda gelmiş çatmış olan final dönemimiz (hayırlı, uğurlu, AA'lı olsun) sayesinde, blogceğizimden uzak kaldım birkaç zamandır. Özlemişim seni kerata. Velhasıl, finaller, diğer bir deyişle, açılımı "Fuck, I Never Actually Learnt this Shit" olan Finals, öğrenci milleti olarak canımızı yemekte, kanımızı emmekte, beynimizi kemirmekte, neşemizi söndürmekte, enerjimizi öldürmekte ve kafayı yedirtmekte. Formeyşın olayı hala belirsizliğini korusa da inek gibi çalışıp, final sınavına girdik. Çok güzel sallarım ben, "Allah'ım bildiklerimi yaptır, bilmediklerimi attır, attıklarımı da tutur yarabbim." Amin, cümlemize inşallah.

  Final döneminde sandalyeyle popomun bir bütün olması ve kafamı 90 derecelik açıya ulaştıramamış olmak, zaten yeterince kabarık olan iştahımı daha da kabartı. Masanın üstünde, ders materyalinden çok abur-cubur çöpü var; muz kabuğu, boş brownie paketi ve (tabi ki boş) çerez paketi bunlardan "yalnızca" birkaçı. Hem ders çalışmaya çalışırken insanın aklı neden apalakasız şeylere kayar ki? Psikolojik midir nedir? Ders çalışmaya başladığım anda ya oje sürmek için kalkıyorum ya da çekmece toplamaya başlıyorum filan. Eminim tüm öğrenciler bunun gibi tecrübeler yaşıyordur, Ayhancan hariç, o insan mı ki zaten?! Gırtlaklıcaktım geçen az kalsın zaten de, neyse.

 Bugün ispanyolca sınavı olduk, beklediğimden daha iyi geçti, mutluyum. Lakin bir bölüm vardı ki, orada, hocamızın -1 seviye olduğunu iddia ettiği, karmaşık cümlelerle dolu bir hikaye kitabıyla ilgili sorular vardı. Son soruyu anlamadım ve yanımdaki arkadaşıma sordum; "Son soruda ne diyo?" diye, o da; "Çocuğun naptığını soruyo." dedi, ben de; "Napıyo ki?" dedim, "Sandalye yapıyor." dedi,  "Hı? :S Sandalye mi yapıyor?" dedim, "Evet." dedi. Sınavın ilerleyen dakikalarında bir 3 kere daha sordum "Sandalye yapıyor dimi?" diye, "Evet." dedi kızcağız 78.kez. Sınavdan sonra anladım ki çocuk meğer sandalyeyi yakıyormuş. Duyma yeteneğime hayranım, başka yorum yapmıyorum, daha da Davos'a gelmem.

11.1.11