Daily Stuff Vol 9.

  "Muhteşem Yüzyıl" yeni favorim. Tarihi çok severim. Kanuni Sultan Süleyman dönemini anlatıyo. Hem keyifle, hem de eleştirerek izliyorum. Çok garip geldi birçok şey; sultan gelince herkes kafasını eğiyor, kaldırmıyor, insanlar başları aşağıda geri geri odadan çıkıyor, sultan her gece başka bi hatunla laylaylomda, herşey özellikle de kadınlar, sultanın malı filan. Feministliğim çoştu, anarşikliğim tuttu. Ama diziyi çok beğendim yine de, takip edeceğim tek dizi olucak sanırsam. Ayrıca müstakbel Hürrem sultan, Alexandra, the femme fatal, katledilen ailesinin ve köle olarak satılmasının intikamını almak için, Sülüman'ı kendine aşık edip, onu parmağında oynatmayı amaçlıyor. Kendine güveni de var he. Aslında bütün erkeklere müstehak öle bi kadın. Ben de isterdim, bir bakışımla adamı deli edeyim, peşimden sürünsün, ölsün, gebersin, kölem olsun hatta filan ahaha. Hepsi hakediyo bence, hepsi de aynı bok mudur acaba? Bilmiyorum gerçekten öyle midir ama bana şu an öyle geliyo valla. Yürü be Alexandra, kim tutar seni?

  Aslında o kadar da basitmiş meğer. Bir arkadaşın söylediği gibi; "Birisini aklından çıkaramaman, sadece aklına girecek bir başkası olana kadar sürer." diye. İnsanoğlu hakkaten ilginç.

  Buradan laf atmayı, "Uf, off, hey yavrum be..." vb. laflar etmeyi, birşey sanan, IQ seviyesi yerlerde sürünen insandan bozma kırolara selam ve sevgi(!)lerimi yolluyorum.

  "Ben" ve "Yemek yapmak" sözcükleri yoğun istek üzerine artık aynı cümledeeeee! 2 gündür mutfağa giriyorum vee evet, bu bir muzice; Ben Yemek Yapıyorum! Ben de hayret ettim kendime. Hiçbir ev aktivitesinde, temizlikte, derlemekte, toplamakta ve türevlerinde rakip tanımamama rağmen yemek yapmakla hiç ilgim olmadı şimdiye kadar. Yeteneğim mi yok, uğraşmayı mı sevmiyorum yoksa yemek yapan biri (annem) var zaten diye mi bilmiyorum ama cooking olayıyla yakından uzaktan alakam olmadı pek. Ama 2 gündür yemekleri ben yapıyorum ve övünmek gibi olsun ama çok da güzel oluyolar, evet başkaları da söledi aynı şeyi canım. Dün, köfte, patates, makarna, bugün de yeşil mercimek yemeği yaptım. Zevkliymiş de.

  Yumurta artık kapımda, kapıyı çalıyor. Duymazlıktan gelmeye devam etmekte kararlıyım. Vicdanım beni tehdit ediyor. Sanırım artık ders çalışmaya başlamalıyım. Ay bir insan bu kadar mı istemez ders çalışmayı yahu?! Napıceğım ben yarebbim?! Aynen bu cümleyi söyleyeceğimi yazmıştım geçen. Uf bir de ödev vardı ama ödev mi? Ödev ne arar la Zeynep'te? Track geldi anasını satayım. Of, hof, pof, uf, puf, üf, püf, hatta oha, çüş. Saçmalamakta ısrarlıyım.

  Geçen gün 3-4 saatlik kısa bir iş için ajanstan çağırdılar. Uyandıktan 20 dakika sonra otobüste buldum kendimi. Aceleyle giyinmeye çalışırken ben mi kıyafetlerimi giydim, onlar mı beni giydi bilemedim. Takvim yaprakları düzenleme gibi bir işim vardı. Basit ve zevkliydi. Çabucak da bitti. Oradaki insanlar sanki başka bir evrenden gibiler, anlamıyorum da neden öyleler. Varya kesin başka bir sürü yerde daha vardır onlardan. İ-meyil'e (e-mail), i-meyiığl diyip, somonlu salata yiyorlar öğlen yemeği niyetine. Garip konuşma tarzları ve 5 karış havada burunlarıyla onlardan hiç hoşlanmıyorum. O tip işyerlerinde hep öle insanlar mı olur? Yoksa ben de mi "onlardan" biri oleceğım? Allah muhafaza...

  Bir daha başkalarının lafıyla gaza gelip, ani hareketlerde bulunmicam evet. Uf. İçten içe çatlasam da, dışardan cool gözüküyorumdur bari, inşallah.

Günün (ç)alıntı sözü -> I will die, and you will die, and we all will die, and even the stars will fade out one after another, in time.
Günün Şarkısı -> Papa Roach-Last Resort