Sakın görünüşe aldanma; görünüşte herkes insandır.

 Son 1 ayda olanlardan çıkardığım ders ve öğrendiğim gerçekten önemli hayat dersleri:

-Herkese hemen güvenip inanmamak,
-Yakın gördüğüm her kişiye hemen kendim gibi sanıp, samimiyetine inanıp herşeyi anlatmamak,
-Erkeklerin güzel sözlerine kanmamak,
-Hemen kendimi salıvermemek,
-İyi düşünüp, taşınıp, değerlendirmek ve gözünü açık tutabilmeyi başarmak,
-Hayatta gerçekten çok ama çok kötü karakterli ve gerçekten çok ama çok salak insanların da olduğunu unutmamak.

  Bunları birer öğüt olarak duymaktansa yaşayarak öğrenmem çok daha "etkili" oldu. Bir musibet, bin nasihattan evlaymış.

  Ama kafa karışıklıklarım da var; dost, sevgili, arkadaş ya da herhangi biri olarak kime güvenip, kime güvenmeyeceğimi bilmiyorum. Bunu nereden anlayacağımı da bilmiyorum. Herkesin öyle bir rol yeteneği varmış ki mübarek, haberim yokmuş. Herkes iyi niyetli gibi geliyor bana ama! Fazlaca safım çünkü, evet.

  Bundan sonra yapabileceğim tek şey sanırım birisini gerçekten tanıyana kadar (bu mümkün mi bilmesem de) çenemi tutup her bi haltı anlatmamak. Belki çok da önemli olmayan meseleler oalbilir. Ya da şunu düşünebilirim; birşey söylerken, "Eğer bunu birden çok kişi duyarsa bana bir zararı dokunur mu?" diye düşünüp, vermeyeceğine karar verirsem, anlatabilirim güvenilirliğine inandığım kişilere. Evet, bunu yapmalıyım. Ne kadar başarılı olacağımı bilmiyorum ya neyse...

  Tüm bunlar olup biterken, bazı insanların yanımda olduklarını için şanslı ve mutlu hissediyorum. Onların güvenilmeye değer olduklarına inanıyorum (ya da öyle olmasını istiyorum).

  Niye herkes vicdanlı, dürüst, iyi niyetli olmuyor ki?!

16.12.10