On yüz bin tane baloncuk

Ayy özlemişim yine blogceğizimi. Meşguliyetten mütevellit yazamadım baya bir süre. Çalışmak, hele de son 5 gündür çalıştığım gibi bir işte çalışmak accaip güzel. Saatlerce ayakta durmak, her bir yandan gelen soğuk hava dalgasına maruz kalarak ciğerlerim çıkarcasına öksürmek, annemin yaptığı zencefilli, limonlu, ballı, ıhlamurun boğazımı, midemi, bilimum heryerimi haşlaması, çitos ve meyve suyundan başka yiyecek bulamamak, binbir türlü manyak, arsız, deli, çatlak, şirin çoluk çocukla ve ebeveynleriyle uğraşmak, paravanlar arkasında çocuk sandalyeleri tepesinde yemek yemek, stand başında kimse yokken sevilen bir arkadaşla cinsel sağlık geyiği yapmak, öküz gibi yorulmak, iş bitiminde, alanı yağmalarcasına talan ederek, 3 yıllık meyve suyu ve çitos ihtiyacımızı temin etmek, alçakgönüllü ve Allah ne murası varsa versin denilesi supervizör ve megavizörlerle çalışmak, sevilen insanlarla birarada hem eğlenerek çalışmak, hem de para kazanmak, karizmatik babaları uzaktan uzağa kesip aramızda saatlerce muhabbetini yapmak (baba 4 forever), patlayan 12716328716 tane balon, açgözlülükten utanmayıp beni bile götürebilecek potansiyele sahip insanları atlatmak, bulunan 3-5 dakkalık fırsatta salona girip gösterinin herseferinde aynı yerine denk gelmek, fotoğrafçı abiyi canından bezdirerek kırkbin tane resim çektirmek, ufacık bi veletin gelip önüme ben görmüyormuşum sanarak karanfil bırakması, kör karanlıkta topkapı mezarlıklarının civarından tırsa tırsa yürüyerek deli minibüsçülerin Los Angeles'a gittiğini ileri sürdüğü minibüslerle eve dönmek, zaten üşengeçliğimin zirvesindeyken zar zor duşa girmek, üstüne bi de kulağıma su kaçması, ömrümün en uzun cümlesini kurduğumun farkında olamayıp bir yüklem bulamadan üç nokta koymam... Kısacası(!) herşey, herşeyiyle süperdi. Ahanda çektirdiğimiz 127812789 tane fotodan en renkli iki tanesi;